2. W jaki sposób SCRUM i rozwój zwinny mogą przyczynić się do osiągnięcia lepszych wyników?

Rozwój zwinny jest ukierunkowany na złożone przedsięwzięcia o dynamicznym, niedeterministycznym i nieliniowym podejściu. Dokładne szacunki, stabilne plany i przewidywania są często trudne do uzyskania na wczesnych etapach, a zaufanie do nich jest prawdopodobnie niskie. Praktycy zwinności będą starali się ograniczyć przeskok wiary, który jest potrzebny, zanim będzie można uzyskać jakiekolwiek dowody wartości; wymagania i projekt są uważane za wyłaniające się.

Jakie są więc korzyści z takich metodologii rozwoju?

Manifest Zwinnego Tworzenia Oprogramowania zawiera dwanaście nazw zasad:

1. Zadowolenie klienta poprzez wczesne i ciągłe dostarczanie wartościowego oprogramowania.
2. Przyjmowanie zmieniających się wymagań, nawet w późnym stadium rozwoju.
3. Częste dostarczanie działającego oprogramowania (raczej w ciągu tygodni niż miesięcy).
4. Ścisła, codzienna współpraca między ludźmi biznesu a programistami
5. Projekty są budowane wokół zmotywowanych osób, którym należy ufać
6. Rozmowa twarzą w twarz jest najlepszą formą komunikacji (kolokacja)
7. Podstawową miarą postępu jest działające oprogramowanie
8. Zrównoważony rozwój, zdolny do utrzymania stałego tempa
9. Ciągła dbałość o doskonałość techniczną i dobry projekt
10. Prostota – sztuka maksymalizacji ilości niewykonanej pracy – ma zasadnicze znaczenie
11. Najlepsze architektury, wymagania i projekty powstają w samoorganizujących się zespołach
12. Zespół regularnie zastanawia się nad tym, jak zwiększyć swoją efektywność i odpowiednio się do tego dostosowuje.

Bardzo podobne zasady można stosować przy opracowywaniu nowych produktów, usług lub procesów.

Dzięki zastosowaniu metod adaptacyjnych należy zapewnić możliwość szybkiego dostosowania się do zmieniającej się rzeczywistości. W zależności od krytyczności zagadnień stosuje się różne metody. Dla zagadnień o niskim stopniu krytyczności najbardziej odpowiednie są metody oparte na wartościach i kultura reagująca na zmiany, dla zagadnień o wysokim stopniu krytyczności najlepsze są metody oparte na planie i wyższy stopień uporządkowania, a dla zagadnień o skrajnym stopniu krytyczności zalecane są metody formalne i bardzo silny nacisk na jakość.